Ελένη Καραΐνδρου - Αποσπάσματα από κριτικές Διεθνής και Ελληνικός Τύπος

“Αν ο Όμηρος είχε συνθέσει μουσική, θα ήταν κάπως έτσι: σκοτεινή και μελαγχολική, αποπνέοντας τη γλυκιά αίσθηση του ζεστού, κόκκινου κρασιού και την αρμύρα της θάλασσας. Θρηνητική και ερωτική συνάμα, η μουσική εκείνη θα τραγουδούσε την αγάπη και τον χαμό, το πάθος που σπρώχνει τον άνθρωπο να μεγαλουργεί ”. Με λίγα λόγια, το άκουσμα μιας τέτοιας μουσικής θα έμοιαζε με τη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου, της πιο “εύγλωττης” από τους εν ζωή Έλληνες συνθέτες, η οποία καταπιάνεται τόσο με την κλασική μουσική όσο και με τη σύνθεση μουσικής για τον κινηματογράφο...

... Αναμιγνύοντας τους ήχους Ελληνικών παραδοσιακών οργάνων, όπως το σαντούρι, λαϊκών οργάνων όπως το ακορντεόν, με το πλήρες ορχηστρικό δυναμικό ξύλινων και χάλκινων πνευστών και εγχόρδων, η Καραΐνδρου δημιουργεί έναν αρχαϊκό, σχεδόν μυθικό ήχο....

... Μια εκτεταμένη σουίτα για σόλο βιόλα, όμποε, ακορντεόν, τρομπέτα, κόρνο, τσέλο, φωνή και ορχήστρα εγχόρδων...

... το “Βλέμμα του Οδυσσέα” χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακές παραδοσιακές μελωδίες στολισμένες με μεθυστικά ακόρντα εγχόρδων, που αποπνέουν μια ελεγειακή θλιμμένη αύρα,”

TIME MAGAZINE, 25 . 3 . 1996
(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Μια μουσική ανοιχτών οριζόντων και έντονης εσωτερικής γαλήνης, που αγγίζει τις πιο μύχιες χορδές της ψυχής, παραπέμποντας άλλοτε σε έντεχνα στοιχεία κι άλλοτε στην ελληνική παραδοσιακή μουσική, που την καθορίζει η χρήση εγχόρδων και ακορντεόν και ο ήχος διαλογισμού του όμποε του Βαγγέλη Χριστόπουλου…

H Ελένη Καραΐνδρου ανήκει στους καλύτερους σύγχρονους συνθέτες της Ευρώπης και η συνεργασία της με τον Αγγελόπουλο αξίζει να περάσει στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής, όπως του Νίνο Ρότα με τον Φελλίνι ή του Ζοζέφ Κοσμά με τον Ρενουάρ.

Riccardo Bertoncelli, LA REPUBBLICA, 25.2.1999

(Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα)


Δημιουργεί έναν τόσο έντονο χώρο, όπου ταξιδεύει η ηχώ από κάθε λογής νοσταλγία, έτσι που ξέχωρα από την ταινία δημιουργεί στον ακροατή τις δικές του εικόνες, που ξετυλίγονται αργά, σαν να γλιστρούν από μέσα του. Ένα αριστούργημα, που διέπεται από δύναμη υποβολής και διακριτικότητα...

Peter Rόedi, DIE WELTWOCHE SUPPLEMENT, 9 . 9 . 1995

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Ήχοι μακρόσυρτοι, σχεδόν οδυνηροί, απ’ όπου φωνές αναδύονται διστακτικά - βιόλα, όμποε, τρομπέτα, βιολοντσέλο, ακορντεόν - για να βυθιστούν και πάλι σ’ ένα ποτάμι από ημιτόνια. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της εύθραυστης, υποβλητικής μουσικής. Στο κεντρικό κομμάτι, στη σουίτα “Ulysses’ Gaze”, κορυφώνεται στο φτερούγισμα ενός μελαγχολικού χορού, αλλά ξεψυχά πάλι απότομα...

Andreas Obst, FRANKFURTER ALLGEMEINE ZEITUNG, 26 . 9 . 1995

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Η μουσική, έντονα υποβλητική, βρίσκεται μόνιμα στα όρια ενός ακατάπαυστου λυρισμού, χωρίς συμβάσεις και συστολές, με μια μελωδία μετέωρη και μελαγχολική, συχνά έμμονη και βασανιστική, που με τις μακρές και υπαινικτικές παύσεις της συντελεί στην κορύφωση της δραματικής έντασης...

Η μουσική είναι διαποτισμένη από έντονη γεύση αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και απηχεί μοναδικά ένα αέναο και απαρασάλευτο πάθος, που υπερβαίνει τα όρια του χρόνου.

Giacomo Pellicciotti, LA REPUBBLICA, 25 . 5 . 1995

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Ένα εύθραυστο μελωδικό θέμα από σιγανούς ήχους των εγχόρδων, που κλιμακώνεται με την είσοδο της βιόλας-σόλο (Κιμ Κασκασιάν), παραλλάσσεται με τη βοήθεια του όμποε, του βιολοντσέλου και του ακορντεόν και, μέσα σ’ ένα φως εναλλασσόμενων ηχητικών χρωμάτων, συχνά κομπιάζει, διακόπτεται, σπάνια χορεύει, παραμένει καθηλωμένο σε μια ατμόσφαιρα θλίψης, οδύνης, εγκατάλειψης και μελαγχολίας, αλλά δεν παύει, παρ’ όλες τις δοκιμασίες, να ξεπερνά τις στιγμές της απόλυτης σιωπής και παραίτησης και να ακτινοβολεί μια ήρεμη δύναμη, βεβαιότητα, ευαισθησία, ένα θάρρος μπροστά στον πόνο...

Vera Lumpe, FRANKFURTER RUNDSCHAU, 11 . 11 . 1995

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Το αποτέλεσμα κυριολεκτικά καθηλώνει τον ακροατή. (...) Ασυνήθιστα μεταβαλλόμενες μελωδίες, μαζί με μυστηριακούς, υπόκωφους ήχους που μοιάζει να υπάρχουν έξω από το χρόνο. Φανταστείτε τη μουσική να φλέγεται από νοσταλγία, καθώς πλανιέται μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, διαυγούς και θολού, όπως ακριβώς και η μνήμη η ίδια...

Chakwin, THE AMERICAN RECORD GUIDE, Μάρτιος - Απρίλιος 1996

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Νομίζω ότι τώρα που ξανακούω το δίσκο έχω να κάνω με την ιστορία μιας ψυχής - της ψυχής της Ελένης, που παύει να είναι ελληνική, βαλκανική, αλλά γίνεται παγκόσμια, αφού η δική της Οδύσσεια είναι το πανανθρώπινο μπλουζ, ο μελαγχολία ως ποιότητα καθαρού αισθήματος σ’ έναν κόσμο που ξαναμπήκε στη φάση εκρίζωσης τέτοιων αισθημάτων. Ή που δεν σταμάτησε ποτέ να το κάνει, όπως καταλαβαίνει και η κάθε ψυχή - Οδυσσέας σε τούτον τον πλανήτη...

Κώστας Γιαννουλόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ, 12 . 10 . 1995

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Η αξιοθαύμαστη μεστότητα της Καραΐνδρου κοσμεί με σαγηνευτικό τρόπο το άψογο μουσικό σκηνικό. Οι μακρόπνοες μουσικές φράσεις μοιάζει να μην έχουν την ανάγκη να εξαντλήσουν τον εαυτό τους ή να υποκλιθούν μπροστά σε μια πνευματική στατικότητα, ενώ κυριαρχεί η τεχνική της μινιατούρας μέσα από επιδέξιους χειρισμούς. Σε έντονη αντίθεση με το ψυχρό κέλυφος της εγκράτειας και της σοβαρότητας, υπάρχει διάσπαρτη μια ελκυστική εσωτερική ζεστασιά, η οποία αναδύεται μέσα από τις μεγαλοπρεπείς και εμπλουτισμένες με παραδοσιακά στοιχεία μουσικές υφάνσεις...

Paul Stump, THE WIRE, Νοέμβριος 1995

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Ακολουθώντας τα βήματα μελωδικών συνθετών του νεορομαντισμού όπως ο Γκορέτσκι και ο Άρβο Παιρτ, η Ε. Καραΐνδρου ζωγραφίζει ένα έργο εμποτισμένο με μια συναρπαστική, γαλήνια αισθαντικότητα, δημιουργώντας ήχους που εκφράζουν το φευγαλέο πέρασμα του χρόνου. Το έργο αυτό (...) φανερώνει ότι μια τέτοια απλότητα ήχου μπορεί να είναι το ίδιο καθηλωτική όπως το απύθμενο πάθος μιας συμφωνίας του Μάλερ...

Amy Domingues, WASHINGTON CITY PAPER, 21 . 4 . 1996

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Η σχέση ανάμεσα στον Αγγελόπουλο και την Καραΐνδρου θυμίζει τις σχέσεις του Μάικλ Νάυμαν με τον Γκρήναγουεη και του Νίνο Ρότα με τον Φελλίνι: μια ειδική σχέση, όχι μόνο τεχνική, μια βαθύτερη επικοινωνία...

Riccardo Bertoncelli, MENSILE DI MUSICA E CINEMA, Ιανουάριος 1996

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Είναι παρήγορο να βρίσκεις σήμερα ένα δίσκο κινηματογραφικής μουσικής που περιέχει κυριολεκτικά εφαρμοσμένη τέχνη, μια ανάμνηση του πώς ήταν κάποτε η μουσική, από τον Μοντεβέρντι έως τα Θαύματα...

Είναι η τέλεια μουσική ενός κυριακάτικου πρωινού: ήρεμη, λεπταίσθητη, ελαφρά νοσταλγική, ένας υπέροχος συνδυασμός εγχόρδων, πνευστών και ακορντεόν...

Richard Williams, THE INDEPENDENT ON SUNDAY, 3 . 5 . 1992

(Το μετέωρο βήμα του πελαργού - The Suspended Step of the Stork)


Η μουσική αυτή πότε ρέει ήρεμα σαν παραπόταμος του Μολδάβα του Σμέτανα, πότε μοιάζει με το “Θέμα των λουλουδιών” του Μάλερ εμπλουτισμένο με ελληνική γύρη - εδώ, ακόμα και τις στιγμές του ξεχειλίσματος, δεν κυριαρχούν υψηλοί τόνοι...

Αντάτζιο, αντάτζιο! Δεν συναντά κανείς εύκολα μουσική που ψάχνει το άπειρο, με συγκινήσεις που σου κόβουν την ανάσα και με ψιθυριστή αθωότητα...

Michael Engelbrecht, JAZZTHETIK, Οκτώβριος 1991

(Music for films)


Η φύση της μουσικής της Καραΐνδρου είναι σκόπιμα αφηρημένη, στοιχείο που απουσιάζει από την καθιερωμένη κινηματογραφική μουσική. Δεν ακολουθεί την πλοκή και το διάλογο, αλλά επιχειρεί να αναζητήσει κάποια αθέατη πλευρά της ταινίας...

Η εναλλαγή του όμποε και των εγχόρδων στο “Μετέωρο βήμα του πελαργού” αποπνέει αμεσότητα που σχεδόν θυμίζει Βιβάλντι και ηχεί ιδιαίτερα θελκτική. Ωστόσο, η αφηρημένη τεχνοτροπία της Καραΐνδρου θα μπορούσε εύστοχα να συγκριθεί με του Γκορέτσκι και του περίφημου έργου του “Συμφωνία θλιμμένων ασμάτων”.

GRAMMOPHONE FILM MUSIC GUIDE 1996

(Το μετέωρο βήμα του πελαργού - The Suspended Step of the Stork)


Είναι μια μοναχική, ενοποιητική μουσική που συναντά την αίσθηση της τζαζ, πλησιάζει τον Νίνο Ρότα (...), περιδιαβαίνει τη μεγάλη κλασική παράδοση, ψάχνει μέσα σε όσο θρησκευτικό ήθος έχει απομείνει, γίνεται ερωτική και εκρήγνυται μέσα στην εσωτερικότητα της μελοτροπίας της....

Γιώργος Χαρωνίτης, JAZZ & JAZZ, Νοέμβριος 1995

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Η ελληνίδα συνθέτις συνδυάζει τη μελαγχολία ενός μοναχικού όμποε, τον παραδοσιακό ήχο του ακορντεόν και το πάθος της βιόλας, δημιουργώντας ένα αλησμόνητο αισθησιακό αριστούργημα.

BUZZ, Μάρτιος 1996

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Η μουσική αυτή είναι γενναιόδωρη στην ενορχήστρωση της μελαγχολίας και της χίμαιρας, με την ορχήστρα μινιατούρα που κάπως θυμίζει το “Αντάτζιο” του Μάλερ, ως τα αφηρημένα, μεταμορφωμένα ίχνη της ελληνικής παράδοσης...

Harry Lachner, SÜDDEUTSCHE ZEITUNG, 8 . 9 . 1991

(Music for Films)


Οι συνθέσεις της Καραΐνδρου αποπνέουν γήινη ευωδιά (...). Οι μελωδίες της, απλές, αιθέριες, είναι τόσο μεταδοτικές και ανυπέρβλητες, ώστε εύκολα μπορούν να σταθούν αυτόνομες, χωρίς να έχουν ανάγκη τη συνοδεία κινηματογραφικών εικόνων. Ακούγοντας κανείς αυτή τη μουσική, σχηματίζει νοερά την εικόνα της απελπιστικής μοναξιάς και της ερήμωσης ή των τραγικών δοκιμασιών και της θλίψης που διαπερνά την καρδιά της...

J.S. Pulver, THE MUSIC ADVOCATE, Μάρτιος 1996

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Το έργο της Καραΐνδρου θα μπορούσε να αποκτήσει για την ευρωπαϊκή τζαζίστικη παράδοση την ίδια κεντρική σημασία που έχουν ήδη τα μεγάλα έργα του Μάιλς με τον Γκιλ Έβανς ή για τους Αμερικανούς, τα έργα του Έλλινγκτον. Όμορφο έργο και βαθιά συγκινητικό.

HIFI WORLD, Ιούλιος 1992

(Το μετέωρο βήμα του πελαργού - The Suspended Step of the Stork)


Η μουσική της Καραίνδρου, βαθύτατα ελληνική, ουσιαστικά φιλάνθρωπος, άδολα ποιητική, προσφέρει πλούσια αυτό που όλοι μας, συνειδητά ή μη, αποζητούμε από τη μουσική: θωπεία ψυχής. Εξανθρωπισμό...

Βασίλης Αγγελικόπουλος, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 24 . 12 . 1988

(Συναυλία στο Ηρώδειο, 1988)


Η μουσική, ισορροπώντας με σιγουριά στην κόχη που συναντώνται το λόγιο με το παραδοσιακό, γίνεται μήτρα αιώνων, μητέρα της συνείδησης και του συναισθήματος. Η αργόσυρτη μελαγχολία γεννά τις ασπρόμαυρες εικόνες του αυτοσχέδιου μύθου που πλάθει τη φαντασία (...). Μουσικά σχήματα με στρογγυλεμένες τις ακμές ακόμη και στις πλέον τραχιές στιγμές τους, αφουγκράζονται του παλμούς της καρδιάς και τους ρυθμούς της φύσης πριν μορφοποιηθούν με ρητορική απλότητα και παραδοθούν γυμνά, ευάλωτα, πλην όμως άτρωτα, στα βέβηλα αφτιά μας...

Γιώργος Μονεμβασίτης, ΔΙΦΩΝΟ, Φεβρουάριος 1996

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Οιελεγειακές συνθέσεις της φέρνουν στην επιφάνεια την ουσία των πραγμάτων. Παίζει με τις αντιθέσεις του αρχέγονου ελληνικού σαντουριού, του όμποε και του ακορντεόν με τον νεορομαντικό ήχο μιας ορχήστρας εγχόρδων, και συνενώνει ξανά κλασικά και παραδοσιακά στοιχεία. Είναι μουσική που σε αγγίζει...

Michael Engelbrecht, SOUNDS, Ιανουάριος 1992

(Music for Films)


Αυτή η αδιάκοπη παρουσία σε μια εποχή που τα πάντα γκρεμίζονται, αποκαλύπτει κάτι το βαθιά πνευματικό, κάτι σαν και αυτό που κρύβεται πέρα από το λυρισμό της, αυτό που φωλιάζει στην κοιλιά του χρόνου, μια γέννα στα όρια της μνήμης και της λήθης....

Νίκος Τριανταφυλλίδης, ΗΧΟΣ ΚΑΙ HI FI, Μάρτιος 1989

(Συναυλία στο Ηρώδειο, 1988)


Όποιος έχει την περιέργεια να μάθει από πού θα προέρχονται στο μέλλον τα σημαντικά συμφωνικά έργα καλά θα κάνει να γνωρίσει τη νέα ελληνίδα συνθέτιδα Ελένη Καραΐνδρου και τη μουσική που συνέθεσε για την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου “Το βλέμμα του Οδυσσέα”. Η μουσική αυτή αποτελεί την υποβλητικότερη σύνθεση που έχω ακούσει εδώ και χρόνια.

Allan Ulrich, SAN FRANCISCO EXAMINER, 3 . 5 . 1996

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Υποβλητικό έργο... Οι μελωδίες ανασύρουν από τα βάθη της συνείδησης την απόγνωση και τη μοναξιά της εξορίας, τον ατέλειωτο θρήνο της θάλασσας, το ομιχλώδες πέπλο του χειμώνα και το λαμπύρισμα της βροχής πάνω σε αρχαία πέτρινα τείχη....

Frederic Koeppel, THE COMMERCIAL APPEA, Memphis, 17 . 3 . 1996

(Το βλέμμα του Οδυσσέα - Ulysses’ Gaze)


Η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου έχει τη δύναμη ενός ανεξάρτητου μουσικού έργου που μπορεί από μόνο του να δημιουργήσει ισχυρές εντυπώσεις, να γοητεύσει, να μείνει στη μνήμη...

Είναι μια στέρεη εργασία που δείχνει πολύτιμη γνώση των κλασικών μουσικών “δομών” κι εξαιρετική φαντασία στη χρήση τους...

Η Καραΐνδρου χρησιμοποιεί κλασικά όργανα, για να φτιάξει μικρά και μεγάλα μοτίβα γεμάτα ένταση, μελωδική στιλπνάδα και ενορχηστρωτική διαύγεια...

Γιώργος Νοταράς, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14 . 11 . 1982

(Ρόζα - Περιπλάνηση)


Η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου εμπεριέχει τον λόγο και την εικόνα. Είναι ποίηση και κινηματογράφος - φτιαγμένος με ήχους. Η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου εμπεριέχει τον κόσμο. Τον προσωπικό και τον συμπαντικό. Η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου εμπεριέχει την ιστορία. Καταγράφει την χωροχρονική κίνηση του ανθρώπου - του κάθε ανθρώπου - μέσα σε μια άβυσσο, δείχνοντας την πορεία προς το φως….

Γιώργος Χαρωνίτης

Εκδότης του περιοδικού Jazz& Τζαζ

(Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα - Eternity and a Day)


H Ελένη Καραΐνδρου ανήκει στους καλύτερους σύγχρονους συνθέτες της Ευρώπης και η συνεργασία της με τον Αγγελόπουλο αξίζει να περάσει στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής, όπως του Νίνο Ρότα με τον Φελλίνι ή του Ζοζέφ Κοσμά με τον Ρενουάρ.

RiccardoBertoncelli, LAREPUBBLICA, 25.2.1999

(Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα)


Η καθαρή, απέριττη ποίηση που κατακλύζει τη μουσική της εκφράζει με τον πιο αισθαντικό τρόπο τις εναλλαγές των εποχών, τα ξέφρενα πάθη και την αέναη, παγερή μελαγχολία που αναδίδουν οι ζωντανές μνήμες και οι χαμένοι έρωτες…

Geoff Andrew, TIME OUT, 27.1.1999

(ΜιαΑιωνιότητακαιΜιαΜέρα - Eternity and a Day)


Πρόκειται για ένα εντελώς αυτοδύναμο έργο με παραλλαγές και εκτέλεση που παρουσιάζεται ως σάουντρακ. Μέσα από ένα βαθύ υπόβαθρο εγχόρδων αντηχούν συγχορδίες ακορντεόν σαν απόηχοι από περασμένους καιρούς, ώσπου ένα κλαρινέτο δίδει, ονειροπολώντας, τη μελωδία. Και στη συνέχεια, το πιάνο της Καραΐνδρου μας συνοδεύει σε ένα μελαγχολικό - ελαφρύ χορό.

Γερμανία, FOCUS, Ιανουάριος 1999

(Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα - EternityandaDay)


Η γοητευτική και μαγική μουσική της Ελένης Καραΐνδρου για την ταινία “Αιωνιότητα και Μια Μέρα” δεμένη σε ένα πραγματικά εντυπωσιακό αποτέλεσμα από τον Μάνφρεντ Άιχερ. Μια σειρά από αντιθέσεις και μεταλλαγές πνευστών και εγχόρδων αποτελούν τα 18 κομμάτια του δίσκου. Το μουσικό ιδίωμα της Καραΐνδρου είναι πάντα προσιτό και μελωδικό. Επιπρόσθετα, η ποιότητα και ισορροπία του ήχου είναι μεγαλειώδης.

Duncan Hedfield, INDEPENDENT, 30/1 - 5/2 1999

(ΜιαΑιωνιότητακαιΜιαΜέρα - Eternity and a Day)


…H μουσική της Ελένης Καραΐνδρου που συνεπαίρνει με την ομορφιά της. Εδώ, εντονότερα απ΄ ό,τι σε προηγούμενες ταινίες του Αγγελόπουλου, θέτει σε πράξη τη μεγάλη της τέχνη: Από μια σχεδόν απλή μουσική επένδυση κλασικής μουσικής δωματίου και παραδοσιακής λαϊκής μουσικής κατορθώνει να διαμορφώσει μια συγκινητική, σε μεγάλο βαθμό προσωπική μουσική, που αποτελεί έξοχη μουσική ταινίας, αλλά κα αυτόνομη έντεχνη μουσική, ολοκληρωμένη στο ύψιστο βαθμό.

Jørg Schwerzmann, BOLERO, Αρ. τεύχους 3 1999

(ΜιαΑιωνιότητακαιΜιαΜέρα - Eternity and a Day)


Η Ελένη Καραΐνδρου αξίζει μνείας και προσοχής στο ίδιο βαθμό όπως ο ROTA ή ο MORRICONE. Μια ευρωπαία που οικειοποιήθηκε και άντλησε με περίσσια ευαισθησία από τις πηγές της μουσικής παράδοσης της πατρίδας της, με αποτέλεσμα να αναδυθεί κάτι εντελώς ξεχωριστό, ασυνήθιστα διαχρονικό και άϋλο…

Richard Cook, NEW STATESMAN, 29 Ιανουαρίου 1999

(ΜιαΑιωνιότητακαιΜιαΜέρα - Eternity and a Day)


Οι σκοτεινοί, μελαγχολικοί τόνοι που ταιριάζουν περισσότερο με έναν κλασικό Σκανδιναβό συνθέτη ή με έναν Gustav Maler, είναι τόσο περιεκτικοί και μεθυστικοί όσο το κόκκινο κρασί. Η ποίηση της μουσικής, που βασίζεται στη συνένωση της παραδοσιακής ελληνικής λαϊκής μουσικής με στοιχεία της κλασικής μένει αξεπέραστη στην απόδοση ύφους και αρμονίας.

Γερμανία, CROSSOVER, Μάρτιος - Απρίλιος 1999

(Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα - EternityandaDay)


“…. Η μουσική της είναι λειτουργική, κι έχει αναπτύξει μια ξεκάθαρη, αναγνωρίσιμη γλώσσα που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Η Καραΐνδρου μετουσιώνει τη μουσική σε φως, σε διαυγείς πανέμορφες μελωδίες που πετούν σα μοναχικά πουλιά πάνω από μια πεδιάδα ακύμαντων ήχων….”

Γερμανία

De Standaard

13-4-02
(Τρωάδες - Trojan Women)


“…Αναζήτηση του εαυτού και διαίσθηση. Η συνθέτρια Ελένη Καραΐνδρου, μόνιμη συνεργάτις του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου, δημιουργεί μια μουσική φαινομενικά απλή, αλλά γεμάτη ευαισθησία και αθρωπισμό. … Μια ελληνίδα που αναζητά την ουσία των πραγμάτων,…η μουσική της είναι χωρίς ηλικία και ανοίγει την πόρτα στο όνειρο… Τα χορικά, τραγουδισμένα από τους ηθοποιούς του έργου του Ευριπίδη (για το οποίο γράφτηκε αυτή η μουσική) χρωματίζουν τη δράση με μια στατική αυστηρότητα, ιδιαίτερα γοητευτική, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που σε τυλίγει σαν ελεγειακό νανούρισμα, σα λιτανεία χωρίς προορισμό. Μουσική απλή και συγκινητική, βαθιά ανθρώπινη. ”

Γαλλία

Classica, Μάιος 2002

BertrandDermoncourt
(Τρωάδες - TrojanWomen)


… “Για τη συνθέτρια αυτήμπορούμε να πούμε ότι έχει το μεγαλείο ενός μεσογειακού Μάλερ ή ενός Άρβο Πέρτ του Νότου. Η μουσική της έχει μια ρευστή ομορφιά, πλαισιωμένη από επιβλητικές και διακριτικές ενορχηστρώσεις. …Η μουσική που συνθέτει η Ελένη είναι ένα ποτάμι φαινομενικά ήρεμο που γεννά συναισθήματα πληρότητας και θλίψης ταυτόχρονα, κοιτάζει το Δούναβη με τα μάτια του Παρθενώνα και επινοεί καινούργιες συγκινήσεις με τις νότες. Μελωδίες υπέροχες, διάσπαρτες στα έργα του συμπατριώτη της σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου που χαρακτηρίζονται μερικές φορές από εξαιρετική λιτότητα…. Ελάχιστοι μουσικοί – όποιο κι αν είναι το στυλ τους – καταφέρνουν να πλησιάσουν τόσο αυτή την εύθραυστη περιοχή όπου οι μάσκες πέφτουν, όπου προσεγγίζει κανείς την ίδια την ουσία της μουσικής. …αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ αντλούν οι συγκλονιστικές ενορχηστρώσεις της Καραΐνδρου από την ίδια την ουσία της Ελλάδας. Αν και οι επιδράσεις μόλις που διαφαίνονται, αν και η Ελένη θίγει αποσπασματικά μόνο το παραδοσιακό στοιχείο – ένα μελαγχολικό ακορντεόν εδώ, μια λύρα εκεί – το ελληνικό αίμα τροφοδοτεί τη μουσική της. … Οι επιβλητικές μελωδίες και τα χορικά που μαγνητίζουν τον ακροατή έχουν ένα τόσο σύγχρονο χαρακτήρα ώστε ξεχνά κανείς τις εποχές και τα στυλ …. Μπορούμε επίσης να μιλήσουμε για πνευματικότητα ακούγοντας αυτές τις συγκλονιστικές συνθέσεις που διαπερνούν το σώμα του ακροατή και μένουν για πολύ πολύ καιρό μέσα στην καρδιά του.”… “ Με το σλόγκαν που παρουσιάζει τη μουσική σαν «τον ωραιότερο ήχο μετά τη σιωπή», η ECM φαίνεται να είναι το ιδανικό καταφύγιο για τη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου, που είναι από τους σταρ της εταιρίας μαζί με τον Κηθ Τζάρετ, τον Άρβο Πέρτ ή τον Γιαν Γκαρμπάρεκ.

Βέλγιο

Le Vif/L’Express 5-4-02

Phillippe Cornet
(Τρωάδες - Trojan Women)


“…Ηχογράφηση που κατορθώνει να μεταδώσει την ατμόσφαιρα της φλεγόμενης, πρωτότυπης παραγωγής του Αντώνη Αντύπα… Έντεκα φωνητικά κομμάτια αρθρώνουνε αίσθηση απελπισίας, τραγουδισμένα κοφτά από το χορό σε αυστηρή μονοφωνία, με κάποιες διφωνίες και τριφωνίες που κάνουνε υπαινιγμούς θερμών συναισθημάτων . Τα οργανικά κομμάτια παίζονται με ποικιλία παραδοσιακών οργάνων (ή με τα πλησιέστερα σύγχρονα αντίστοιχά τους) και ανεπαίσθητα, η μουσική συγχωνεύει το αρχέγονο με το σύγχρονο. Οι συνθέσεις κυμαίνονται από απλά κομμάτια συνόλου που αναδεικνύουν στο έπακρο τις δυνατότητες των οργάνων, όπως το κομμάτι “Μνήμη Αστυάνακτος” (κομμάτι 30) μέχρι την περίπλοκη ρυθμική υφή της “TerraDeserta” …Μια συναρπαστική ακουστική εμπειρία”.

GRAMOPHONE

THE CLASSICAL MUSIC MAGAZINE

Richard Whitehouse
July 2002

(Τρωάδες - Trojan Women)


“Υπάρχει ένας λυγμός, μια πνοή, ένα βλέμμα σε κάθε μουσική φράση…. Είναι έργο σπαραχτικό, και η Ελένη σίγουρα βρίσκει τον τρόπο να εκφράζει την αγωνία και την αναταραχή. … Και ενώ η μουσική σε κάνει να αναλύεσαι σε δάκρυα, ειδικά το μοιρολόι για το δολοφονημένο μικρό Αστυάνακτα, υπάρχει και κάτι μέσα της που σε λυτρώνει. Σχεδόν σα βάλσαμο.

Βρεττανία

BBCMUSICMAGAZINE

Ιούλιος 2002
FionaTalkington
(Τρωάδες - TrojanWomen)


“… Το αποτέλεσμα είναι απλώς εξαίσιο, ένα υφαντό ήχων στιβαρό και σπαραχτικό συγχρόνως εξαιρετικά όμορφο και μ’ ένα πλούτο πέρα απ’ το χρόνο, σαν να έχει αναστηθεί ατόφιο και απόλυτα διαμορφωμένο από κάποια φυλετική μνήμη. Συναισθηματικά εξουθενωτική Οδύσσεια που όμως σε ανταμείβει, οι Τρωάδες είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.”

Βρεττανία

Film Music CD Reviews

Gary S. Dalkin

Σεπτέμβριος 2002

(Τρωάδες - Trojan Women)


Γήινη και τραγική, άλλοτε μελαγχολική και νοσταλγική, η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου αναβλύζει αυθύπαρκτα των έσω. Γνωρίζει καλά πως μια σύνθεση δίπλα στον ποιητικό λόγο του Ευριπίδη δεν είναι μια απλή υπόθεση ατμόσφαιρας.

...Ο ήχος της έχει το ίδιο μήνυμαμε αυτό του ποιητή. Προικισμένη με σεμνότητα και ταγμένη να υπηρετεί τη μουσική, δημιουργεί αριστουργήματα σε τόνους χαμηλούς.

Λ. Μαλανδρενιώτη,

ΔΙΦΩΝΟ,

Απρίλιος 2002

(Τρωάδες - TrojanWomen)


Δεν "μελοποιεί" αλλά δημιουργεί ένα ηχητικό περιβάλλον, έναν ισοκράτη αρχέγονο, σχεδόν, "συμπαντικό",που στηρίζει και περικλείει τα τραγικά γεγονότα, προετοι­μάζοντας στα σπλάχνα του τη δραματική κραυγή η οποία διασχίζει τους αιώνες. .. "φωτίζει" εσωτερικά τον μύθο που γίνεται ιστορία επιστρατεύοντας χρώματα - ηχογρώματα και "φωτοσκιάσεις" - στις ευαίσθητες ισορροπίες της δυναμικής.

Λ. Λιάβας,

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,
27 . 03 . 2002
(Τρωάδες - Trojan Women)


Ήχοι που υπνωτίζουν, αναδύονται μέσα από την κομψή ενορχήστρωση και μαζί με τα χορικά οδηγούν, μέσα από την μυστικιστική τους αντήχηση σε κόσμους μοναδικούς, απύθμενου διαλογισμού.

Μ.Βρετανία,
ΤΗΕ SUNDAY OBSERVER,
21/4/2002
(Τρωάδες - Trojan Women)


Η Καραΐνδρου εδώ κάνει μια μουσική λιτή, εσωτερική, λυρική και "χαμηλόφωνα" μεγαλειώδη, μνημειώδη αλλά όχι και "μνημειακή". Αφήνεται να φτάσει στην καρδιάτου ήχου και δεν τον αφήνει να την κυριεύσει με την δύναμή του, συγκρατεί μόνον τα απαραίτητα στοιχεία του και αποβάλλει όλα τα περιττά, "παίζει" με τις σιωπές (υπάρχουν στιγμές που απηχούν ακόμα και την τάση του μινιμαλισμού, έστω και απλά σαν συναίσθημα) συντηρώντας συνέχεια μια υποφώσκουσα ένταση.

...ένα έργο πέρα από την ταμπέλα του "μεταμοντέρνου", κλασικό στην ουσία του και διαχρονικό στις αξίες του αλλά και ταυτόχρονα και απόλυτα σύγχρονο.

Σ. Μαντζάνας,

Η ΑΥΓΗ,

5 . 03 . 2002

(Τρωάδες - Trojan Women)


“…Η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου για τις ταινίες του Αγγελόπουλου είναι έτσι: παράπονο και προσευχή, πόνος και ελπίδα…. Η μουσική για τον κινηματογράφο είναι πλούσια από ισχυρούς και αξιομνημόνευτους δεσμούς: ο Χέρμαν για τον Χίτσκοκ, ο Μορρικόνε για τον Σέρτζιο Λεόνε, ο Μπάρρυ για τις ταινίες του πράκτορα 007. Εδώ ακόμη περισσότερο, με τη διαφορά ότι δεν βρισκόμαστε στον τομέα της θεαματικής τέχνης και του «glamorous», αλλά σε ένα χώρο ευλάβειας, όπου οι εικόνες έχουν βάθος και πληρότητα και η μουσική επένδυση της ταινίας εκφράζει ένα αυστηρό βάδισμα, μια ταπεινότητα, μια βραδύτητα που είναι τόσο μακριά από την ταχύτητα των ημερών μας. Δεν είναι μουσική που καθηλώνει με πίεση στο άκουσμά της. Αντιθέτως, πρέπει να την αναζητήσουμε στο μυστηριώδες και απόμακρο λυκόφως, με διάθεση να συλλάβουμε τις λεπτές αποχρώσεις που δημιουργούν τα έγχορδα, το ακορντεόν, πιάνο και λίγα, διάσπαρτα όργανα ….Μακρόσυρτες, υπνωτιστικές καντέντσες, φράσεις που δεν ολοκληρώνονται και παραμένουν αιωρούμενες….”.

CARNET (LA REPUBBLICA)
11/05/04
Riccardo Bertoncelli
(To λιβάδιπουδακρύζει – Τhe Weeping Meadow)


“… Η ποιητικότητα μιας μετα-μουσικής προσδίδει σ’ αυτό το ηχητικό ντοκουμέντο μοναδικότητα και ριζοσπαστισμό. Πρόκειται για παγκόσμια μουσική με ελληνικό συναίσθημα που διαχέεται στον κόσμο….”

FRANKFURTERRUNDSCHAU
(Γερμανία)
29/4/2004
Hans-KlausJungheinrich
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“…Χωρίς να έχει κανείς δει την ταινία και μόνο ακούγοντας μια φορά αυτές τις συγκλονιστικές, ελεγειακές και ποτισμένες με οδύνη μελωδίες, γνωρίζει ήδη πως δεν πρόκειται για κάτι χαρούμενο …Υπάρχει σ’ αυτά τα μινιμαλιστικά θέματα μια οικονομία εκφραστικών μέσων αντιστρόφως ανάλογη προς τη συγκίνηση που αναδύεται απ’ αυτά: ένα συναίσθημα μελαγχολίας, μιας απεραντοσύνης ενός Σοστακόβιτς αλλά συγχρόνως και μια αίσθηση ενός σπαραχτικού λαϊκού μοτίβου…

24 heurs
(Eλβετία)
6/5/2005
Μ. Ch.
(To λιβάδιπουδακρύζει – Τhe Weeping Meadow)


“…Το λιβάδι που δακρύζει είναι ένα εξαιρετικό έργο, υπέροχη σύνθεση για ορχήστρα εγχόρδων και για σόλο ακορντεόν, βιολί, τσέλο και Κωνσταντινουπολίτικη λύρα, λαμπρές και όλο χρώμα μελωδίες καθώς και αξέχαστα θέματα: μουσική μελαγχολική, τραγική και μοναχική που οδηγεί τον ακροατή σ’ ένα μαγικό, σιωπηλό και αργό εσωτερικό ταξίδι. Μια από τις καλύτερες συνθέσεις για κινηματογράφο που έχω ακούσει και σίγουρα η καλύτερη δουλειά της Ελένης Καραΐνδρου, είναι σίγουρα απαραίτητο απόκτημα για όλους τους εραστές της σοβαρής μουσικής. Αυθεντικό αριστούργημα!…”

FILMMUSICONTHEWEB/USA
July 2004
FilmmusicCDreviews
Του Δημήτρη Χριστοδουλίδη
***** (5)
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


… η Καραΐνδρου επαναφέρει το ίδιο θέμα πολλές φορές και το θέμα του Λιβαδιού που δακρύζει γίνεται ένας γρίφος (που η συνθέτρια με την μεγάλη της ικανότητα λύνει) για το πώς να πει κανείς περισσότερα με λιγότερα… Η μουσική της Καραΐνδρου, πάντως, δε με υπνώτισε, αλλά με πήγε σ’ ένα ήσυχο, υπέροχο, αλλά όχι απαραίτητα καθησυχαστικό μέρος - η ατμόσφαιρα της μετανοημένης νοσταλγίας και της απώλειας παραήτανε έντονη για να νιώσεις ησυχασμένος.

FANFARE / USA
Νοέμβριος / Δεκέμβριος 2004
ΡΕΫΜΟΝΤ ΤΑΤΛ
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“…Στην πιο μύχια της ουσία, οι καντέντζες της Καραΐνδρου είναι μουσική μιας περιοχής που δε γνωρίζει εθνικά σύνορα. Ίσως αυτό είναι το στοιχείο που κάνει Το λιβάδι που δακρύζει τόσο συγκινητικό: η επίγνωση του γεγονότος ότι όταν παραβιάζουμε το γείτονά μας, σκοτώνουμε και κάτι βαθιά μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.”

NEWINTERNATIONALIST/USA
Σεπτέμβριος 2004
ΒΑΝΕΣΣΑ ΜΠΑΙΡΝ
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“…Υπάρχει μια ομορφιά στην απλότητά της και μια αίσθηση μελαγχολίας που διέπει όλο το άλμπουμ, γεγονός που προσωπικά βρίσκω πολύ συναρπαστικό…. Στο επίκεντρο κάθε σύνθεσης κυριαρχούν αργόσυρτες συγχορδίες για έγχορδα ενώ η αίσθηση ανάτασης και εγρήγορσης προκαλείται από τα αρπίσματα της άρπας.”

MOVIEMUSICUK
Σεπτέμβριος 2004
ΠΗΤΕΡ ΣΙΜΟΝΣ
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


 “…ωραίο μέχρι οδύνης και εκμαιεύει μια γυμνή, συναισθηματική φόρτιση σπάνια σε μουσική με τόσο δεξιοτεχνική ενορχήστρωση και κρυστάλλινη ηχογράφηση… “

GLOBALRHYTHM
Δεκέμβριος 2004
ΤΟΜ ΤΖΑΚΣΟΝ
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


«… αυτά τα εξαιρετικά ωραία κομμάτια είναι πένθιμα και ελεγειακά, με μακριές, σαρωτικές μελωδίεςκαι πλούσια, μεσογειακή υφή…»

BODYANDSOUL
31 Οκτωβρίου 2004
ΜΠΟΜΠ ΤΖΕΝΟΒΕΖΙ
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“ …Η μουσικοσυνθέτις, Ελένη Καραΐνδρου, επιτυγχάνει με το μουσικό της σχολιασμό, έναν συγκερασμό όλων των πλευρών της αφήγησης αυτής, ανακαλώντας με έντονο τρόπο (μετασεισμικές δονήσεις), πέρα από τις εικόνες…. Αποτελεί ασφαλώς, μια από τις ομορφότερες και πιο διεισδυτικές κινηματογραφικές μουσικές του 2004”.

MUSIK & THEATER
Ελβετία
Σεπτέμβριος 2004
SVENAHNERT
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“Δεν ξέρω αν είναι ο νοσταλγικός ήχος από το ρώσικο ακορντεόν ή με συγκίνησε το κλάμα του βιολοντσέλου. Δεν ξέρω αν είναι οι αγγελικοί δακτυλισμοί της άρπας ή ο ψίθυρος της πολίτικης λύρας. Δεν ξέρω τελικά ποιο μαγικό συνδυασμό, ποιο κώδικα διαθέτει η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου, ώστε ν’ ανοίγει και να αποκαλύπτει εικόνες ξενιτιάς, ξεριζωμού, ή εξορίας, κρυμμένες στην κυτταρική μνήμη του καθενός μας. Με όχημα τη νοσταλγία, τούτη η μουσική ταξιδεύει μέσα μας, μας φέρνει πιο κοντά στον βαθύτερο εαυτό μας……Η ίδια συνδέει το Λιβάδι που δακρύζει με τις Τρωάδες, ως ένα δίπτυχο που ονομάζει Ελεγεία του ξεριζωμού . Εύστοχος ο ορισμός Ελεγεία, γίνεται κοινός παρονομαστής και συνδέει άρρητα αυτά τα δύο έργα που παίρνουν τη θέση τους δίπλα σε έργα της παγκόσμιας μουσικής φιλολογίας με ανάλογο χαρακτήρα, όπως, για παράδειγμα, η Ελεγεία για έγχορδα του Έλγκαρ, ή η Ελεγεία του Φορέ. Και βέβαια σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη σας.”
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΦΩΝΟ
Μάρτιος 2004
Λιάνα Μαλανδρενιώτη
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


Πρόκειται για μια μαγικά υποβλητική μουσική, μια μουσική που μοιάζει απόκοσμη. Όμορφη, με βάθος, μελαγχολική και με σιγανή δυναμική. …Ξεπερνώντας τα συνηθισμένα soundtrack, οι ελεγειακές – μινιμαλιστικές ηχητικές δημιουργίες δημιουργούν μια μεθυστική ισορροπία. …Με ήπιο δυναμισμό, ονειρική δυναμική και διαλογιστικό αισθησιασμό, η άρπα, το τσέλο, η λύρα, το κόρνο και το ακορντεόν αιωρούνται σε μια ορχήστρα εγχόρδων.

RHEINISCHERMERKUR
Γερμανία
3/6/2004
Ust
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“… μια μουσική γεμάτη πάθος, μερικές φορές μελαγχολική, με βασανιστικά σημεία, με αυτόνομη αφηγηματική ανάπτυξη. Είναι μια μουσική καλλιεργημένη, με έντονη συναισθηματική προσέγγιση. «Έντεχνη» και «λαϊκή» ταυτόχρονα.”

SUONI E VISIONI (Ιταλία)
Τεύχος Ιουλίου/Αυγούστου 2004
Roberto Valentino)
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“…Η Καραΐνδρου, εντυπωσιάζει με την ευαισθησία της με την οποία εκφράζει και συνοδεύει την ελεγειακή ποιητικότητα και τη μαγική έλξη της ταινίας, αποτελώντας έτσι αναπόσπαστο μέρος της. “

JAZZN’ MORE (Ελβετία)
Μάρτιος/Ιούνιος 2004
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“….Η μουσική της Καραΐνδρου ονειρεμένα όμορφη, δημιουργεί τις δικές της, ξεχωριστές εικόνες…”

BOLERO (Ελβετία)
Mάιος 2004
GörgSchwerzmann, SabineEvaWirtwer
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“…η Ελένη Καραΐνδρου, με τρόπο μαγικό και ονειρικό αλλά και απόλυτα άμεσο και γήινο μας έχει βάλει μέσα στο κλίμα και την ατμόσφαιρα του έργου…. ….έχει βρει το βασικό mood (και μάλλον αλάθητο) οδηγό το ιδιαίτερο εκείνο ηχορυθμικό χάρισμα που διαθέτει και χαρακτηρίζει το σύνολο σχεδόν της συνθετικής της δουλειάς. Τα θέματα –και οι παραλλαγές τους–μοιάζουν να βγαίνουν από τη γη και να «κάθονται» στις ψυχές των ανθρώπων, να τους ακολουθούν στην περιπλάνησή τους……η μουσική στο Λιβάδι που δακρύζει, έχει μια τέτοια ισχυρή δυναμική και μια τόσο εναργή αφηγηματική δράση (παρά το μίνιμαλ της ηχορυθμικής της δομής) που έχεις ήδη νοιώσει την ταινία χωρίς να έχεις δει ούτε ένα πλάνο…”

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ JAZZ&ΤΖΑΖ
Φεβρουάριος 2004
Γιώργος Χαρωνίτης
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“…Έχει το αργό και αδυσώπητο ρυθμό του νερού που ρέει, αυτό το σαγηνευτικό soundtrack … Η επιλογή της Καραΐνδρου είναι μινιμαλιστική: τα θέματα (ελάχιστα και με έντονο «έθνικ» χαρακτήρα) δημιουργούνται μέσα από την αλληλοεπικάλυψη σύντομων ηχητικών θραυσμάτων, σχεδόν απλός αντίλαλος. Το μουσικό continuumπου υπογραμμίζει τη ροή των εικόνων, είναι αποτέλεσμα – ταυτόχρονα δεητικό και αποτελεσματικά δραματουργικό - μιας διαδικασίας χρωματισμού και παραλλαγής των θεμάτων….”

FILM (Iταλία)
Εβδομαδιαίο περιοδικό για το σινεμά
Μάιος 2004
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“ Το soundtrack, άριστα πετυχημένο, βασίζεται στην επεξεργασία ενός μελωδικού πυρήνα που συνεχώς επιστρέφει. Αυτή είναι η αξία της ίδιας της μουσικής, που είναι αποτέλεσμα μιας λεπτής επεξεργασίας παραλλαγών στην ενορχήστρωση. Νοσταλγικές, μελαγχολικές και δεητικές μελωδίες, κατακτούν τον ακροατή που δεν επιθυμεί να κλειστεί μέσα σε έναν πύργο για να προστατευτεί από τα συναισθήματα και το "τραγούδι". Με αυτό τον τρόπο, αυτές οι μελωδίες που "τραγουδιούνται" από βιολοντσέλο, ακορντεόν, ορχήστρα έγχορδων, άρπα, γαλλικό κόρνο, γίνονται ακαταμάχητες…”

[Aνώτατη κατάταξη: άριστο]

ALIAS (Iταλία)
(Εβδομαδιαίο Ένθετο της εφημερίδας
ILMANIFESTO)
Σάββατο, 26 Ιουνίου 2004
MarioGamba
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“…Με εξαιρετικό τρόπο συλλαμβάνει τη μελαγχολική απεραντοσύνη των εικόνων. Για τον ήχο της πολύχρωμης μονοτονίας χρησιμοποιεί μόνο οκτώ μουσικά όργανα. Βιολί, τσέλο, μπάσο, πιάνο, κόρνο, άρπα, λύρα και ακορντεόν φροντίζουν για το συναρπαστικό μίγμα νέας μουσικής δωματίου και αρχαϊκής ethnic. Μουσική με έντονη επιθυμία για ταξίδι….”

SCHWEIZER ILLUSTRIERTE (Γερμανία)
29.05.2004
Hans Ulli von Erlach
(To λιβάδιπουδακρύζει – Τhe Weeping Meadow)


Τα θέματα είναι γκρίζα και γεμάτα καταχνιά, κινούνται ανάμεσα σε αποχρώσεις σκοταδιού όπου τα τσέλο, γεμάτα οδύνη θρηνούν μαζί με το βαθύ ήχο των μπάσων. … και ενώ η μουσική έχει δύναμη και συχνά προκαλεί ανατριχίλα, υπάρχει ένα υπόγειο, επίμονο ρεύμαονειροπόλησης κι ελπίδας.

BILLINGSGAZETTE
17 Σεπτεμβρίου 2004
ΚΡΙΣ ΓΙΟΡΓΚΕΝΣΕΝ
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWepingMeadow)


… Η πλούσια παραγωγή και η σχεδόν απόκοσμη ατμόσφαιρα προσδίδουν αιθέρια ποιότητα στις υποβλητικές, γεμάτες συναίσθημα συνθέσεις της Καραΐνδρου.

ONEWAYMAGAZINE
Αύγουστος / Σεπτέμβριος 2004
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWepingMeadow)


… Εμείς οφείλουμε να πούμε ότι για ακόμη μια φορά, η μουσική συνδυάζεται θαυμάσια με τις εικόνες της ταινίας, εντούτοις διαθέτει την απαραίτητη διάσταση και το επίπεδο για να στέκεται θαυμάσια και από μόνη της. …Ας μην θεωρηθεί ως υπερβολική ρητορική, αλλά πρόκειται για μια από τις λίγες περιπτώσεις για την οποία νιώθουμε την ανάγκη να χαρακτηρίσουμε αυτή την προτεινόμενη μουσική «μεγαλειώδη». Ένα CD που πρέπει να ακούσετε προσεκτικά και από το οποίο, συλλαμβάνοντας το πνεύμα, με μεγάλη δυσκολία θα το αποχωριστείτε. Η ομορφιά του βρίσκεται στον αντίποδα της ασχήμιας της καθημερινότητας.

AUDIO (Iταλία)
Τεύχος 247
Ιούνιος 2004
MarcoCrisostomi
(To λιβάδι που δακρύζει – ΤheWeepingMeadow)


“…Θα τολμούσαμε πλέον να χαρακτηρίσουμε τη γραφή της μετα-κλασική, αλλά και με πολλές παραδοσιακές προσμίξεις, κάτι που ελάχιστοι άλλοι Ευρωπαίοι είχαν το θάρρος να κάνουν . Και ακόμα λιγότεροι απ’ αυτούς με το αποτέλεσμα όχι μόνο να ευοδώνεται σε τέτοιο βαθμό αλλά και να είναι αληθινά λαμπρό……Ίσως και να το έχουμε ξαναγράψει, αλλά η γυναίκα αυτή αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη κεφάλαια του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, από αυτά που πρέπει να διαφυλάσσουμε, να τα φροντίζουμε και να τα τιμούμε με κάθε δοθείσα ευκαιρία”.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΥΓΗ
7 Φεβρουαρίου 2004
Σάκης Μαντζάνας
(To λιβάδι που δακρύζει –ΤheWeepingMeadow

 

Τείχιο Δωρίδος

"Το χωριό μας, οι ρίζες μας και η υπερηφάνεια μας..."