Ο απαγχονισμός των δύο Τειχιωτών, από τους Γερμανούς, στην Αγριλιά ( 4/6/2007)

Ήταν Οκτώβρης του 1943, όταν τα χιτλερικά στρατεύματα κατοχής κρέμασαν στην Αγριλιά τους συγχωριανούς μας ΓΙΩΡΓΟ ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟ και ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟ.

Πόλεμος, κατοχή και πείνα.

Ο Ελληνικός λαός αντιστάθηκε. Με διάφορες μορφές , αγωνίστηκε, εναντίον του κατακτητή στα  βουνά , στις πόλεις και στα χωριά, με αυτοθυσία, υπερασπίζοντας την Ελευθερία και την Αξιοπρέπειά του.

Ανάμεσα στους χιλιάδες Ελληνες που θυσιάστηκαν, ήταν και οι δύο νέοι, συγχωριανοί μας Γιώργος και Δημήτρης.

Ένα κομένο καλώδιο, που επικοινωνούσαν τηλεφωνικά, οι Ναζί του Ευπαλίου με τους φρουρούς της Ρέρεσης, πρόβαλαν οι Γερμανοί ως αιτία, για να οδηγήσουν στην αγχόνη τους δυό λεβέντες απ το Τείχιο.

Ετσι μια Κυριακή πρωί του Οκτώβρη, το 1943 κι ενώ χτυπούσε  η πρώτη καμπάνα της εκκλησίας, μπήκαν ξαφνικά οι Γερμανοί στο Τείχιο. Εστησαν πολυβόλα  σε διάφορα σημεία του χωριού και με απίστευτη αγριότητα συνέλαβαν τα παλικάρια :

Αλέκο Χριστόπουλο

Νίκο Αντωνόπουλο

Θεοφάνη Λυγερό

Γιώργο Ζησιμόπουλο

Δημήτρη Καραϊνδρο

Συνέλαβαν επίσης και τους Μιλτιάδη Φωτιάδη, Χρήστο Αντωνόπουλο και Παύλο Παπαγιανόπουλο, οι  οποίοι όμως τελικά ,ξέφυγαν με διάφορα  τεχνάσματα. Τους πέντε πρώτους λοιπόν που έπιασαν , τους οδήγησαν στη Ρέρεση, λίγο πιο πάνω από το μνημείο που υπάρχει σήμερα.

Σ’ ένα φορτηγό ΄εβαλαν τους τρείς και τους άλλους δύο Γιώργο και Δημήτρη τους πήγαν πεζούς, πιο κάτω σε μια βελανιδιά. Εκεί οι αγχόνες ήταν έτοιμες και αμέσως πέρασαν τη θηλιά στο Δημήτρη.

Ο Γιώργος μόλις είδε τι τον περίμενε, με την παλικαριά που τον διέκρινε και παρ’ όλο που ήταν αλυσοδεμένος αποπειράθηκε να φύγει.

Δυστυχώς όμως η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Οι Γερμανοί έστρεψαν το πολυβόλο πάνω του και τον σκότωσαν. Στη συνέχεια τον κρέμασαν δίπλα στον Δημήτρη. Τους άλλους κρατούμενους  που άκουσαν τον  πυροβολισμό και είδαν  από μακριά τα κορμιά των συγχωριανών και φίλων τους να κρέμονται  από τη βελανιδιά, τους οδήγησαν στα κρατητήρια του Ευπαλίου.

Μετά όμως από την τραγική κατάληξη, άρχισε ένα μεγάλο μαρτύριο για τους συγγενείς των παιδιών, αλλά και για όλο το χωριό.

Οι συγχωριανοί ξεκρέμασαν τους νεκρούς και όλα ήταν έτοιμα για την τελετή της κηδείας των αδικοχαμένων, όταν έφτασε το μαντάτο από το Ευπάλιο:

«εάν δεν πάτε τους νεκρούς πάλι στο ίδιο σημείο να τους κρεμάσετε για τρείς μέρες ακόμα, θα κρεμάσουμε και τους άλλους τρεις που κρατάμε.»

Ετσι όλο το χωριό αναγκάστηκε, να τους πάει και να τους ξανακρεμάσει.

Το θέαμα αυτό γεμάτο πόνο και πίκρα, ήταν  μακάβριο, απάνθρωπο.

Σήμερα στο σημείο του απαγχονισμού και κάτω από τη βελανιδιά υπάρχει, το μνημείο που όλοι ξέρουμε, προς τιμήν αυτών των παλικαριών που  τόσο σύντομα και άδικα έφυγαν.

Κάθε δύο χρόνια ο Σύλλογος Τειχιωτών κάνει τρισάγιο στο χώρο αυτόν, για να μνημονεύονται τα παλικάρια που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο  της λευτεριάς και όλοι εμείς να θυμόμαστε, τους αγώνες που έκαναν οι πρόγονοί μας κάτω από αντίξοες συνθήκες και ανισότητες δυνάμεων, για να διατηρήσουν την ελευθερία και την τιμή τους.